Nestinarstwo, tak jak większość różnych profesji posiada swoich patronów. Zajmując się chodzeniem po ogniu, nie sposób poświęcić im odrobiny miejsca aby przybliżyć ich sylwetki.
    Flawia Julia Helena Augusta, czyli po prostu Święta Helena urodziła się ok. 255 r. w Depanum w Bitynii. W ikonografii przedstawiana jest w stroju cesarskim z koroną na głowie lub w bogatym wschodnim stroju, czasami w habicie mniszki. Atrybutami Św. Heleny są: duży krzyż stojący przy niej, krzyż, który otacza ramieniem, mały krzyż w dłoni, trzy krzyże, krzyż i trzy gwoździe, model kościoła. Tym, czym zapisała się w pamięci ludzi okresu w którym żyła, była ogromna determinacja w dążeniu do odnalezienia relikwii Krzyża Chrystusa. Piszą o tym szczegółowo św. Ambroży, św. Paulin z Noli, św. Jan Chryzostom, Sokrates oraz kilku innych współczesnych jej pisarzy. To dzięki niej relikwie Krzyża oraz gwoździe którymi przybity był Chrystus przetrwały do dzisiaj.
    Helena zasłynęła ponadto z dużej hojności dla ubogich. Rozdzielała jałmużny dla głodnych, uwalniała więźniów, troszczyła się o powrót skazanych na banicję. Ogromny wpływ miała na syna - Konstantyna, który wydał osobne ustawy, gwarantujące ze strony państwa opiekę nad wdowami, sierotami, porzuconymi dziećmi, jeńcami i niewolnikami. Korzystając ze skarbca cesarskiego, wystawiła wspaniałe bazyliki: Narodzenia Pańskiego w Betlejem, Zmartwychwstania na Golgocie w Jerozolimie, Świętego Krzyża oraz Wniebowstąpienia Pańskiego na Górze Oliwnej. Święta Helena prawdopodobnie około roku 315 - przyjęła chrzest a w 324 otrzymała od syna najwyższy tytuł "najszlachetniejszej niewiasty" i "augusty", czyli cesarzowej, jak też związane z tym tytułem honory. Kościół katolicki za jej zasługi nadał jej rangę równą apostołom. Jest patronką m.in. diecezji w Trewirze, Ascoli, Bambergu, Pesaro, Frankfurcie, miasta Bazylei; farbiarzy, wytwórców igieł i gwoździ.
    Konstantyn I Wielki, syn Świętej Heleny, urodzony ok. 272 w Niszu w dzisiejszej Serbii.  Od 306 roku był cesarzem rzymskim a później świętym Kościoła prawosławnego. W 313 ogłosił on w Mediolanie edykt tolerancyjny, deklarujący chrześcijanom całkowitą swobodę kultu, anulujący wszystkie dotychczasowe dekrety prześladowcze, wymierzone przeciwko Kościołowi. Z czasem pod wpływem matki, Konstantyn otaczał się na swoim dworze już tylko chrześcijanami. Zakazał kary śmierci na krzyżu, kapłanów katolickich zwolnił od podatków i od służby wojskowej, wprowadził dekret o święceniu niedzieli jako dnia wolnego od pracy dla chrześcijan. Sprawa przejścia cesarza na chrześcijaństwo była związana z przekazem o wizji krzyża i słów In hoc signo vinces („pod tym znakiem zwyciężysz”). Ze źródeł pogańskich jedyna ważniejsza informacja na ten temat pochodzi od Zosimosa, który umieszcza przejście na chrześcijaństwo Konstantyna w 326 r.
    W Kościele prawosławnym Konstantyn Wielki jest czczony jako święty równy apostołom. Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 21 maja (3 czerwca według obowiązującego kalendarza gregoriańskiego).